υπηρετικός

-ή, -ό / ὑπηρετικός, -ή, -όν, ΝΜΑ [ὑπηρέτης]

αυτός που ανήκει ή αναφέρεται σε υπηρέτη ή σε υπηρέτες (α. «υπηρετικό προσωπικό» β. «ἐν ὑπηρετικῇ μοίρᾳ τινί», Πλάτ.)

νεοελλ.

1. δουλοπρεπής, δουλικός («υπηρετική συμπεριφορά»)

2. εξυπηρετικός

νεοελλ.-αρχ.

το ουδ. ως ουσ. το υπηρετικό

πλοίο στόλου για βοηθητικές υπηρεσίες, κυρίως για μεταβίβαση εντολών («ἀφικνεῑται ἐκ Μεθώνης τῆς Μακεδονίας ὑπηρετικὸν εἰς Θάσον», Δημοσθ.)

μσν.

1. ο υποτεταγμένος, ο υποκείμενος

2. (για πρόσ.) ο αφοσιωμένος στη διακονία τής Εκκλησίας

3. το ουδ. ως ουσ. τὸ υπηρετικόν

η διακονία, η υπηρεσία στον ναό

αρχ.

1. πρόθυμος να κάνει εξυπηρετήσεις

2. ωφέλιμος

3. υποτελής, σε αντιδιαστολή προς τον εξουσιαστικό

4. φρ. «ὑπηρετικὸς κέλης» — μικρό βοηθητικό πλοίο (Ξεν.).

επίρρ...

υπηρετικώς / ὑπηρετικῶς ΝΜ- με την ιδιότητα τού υπηρέτη.